Patiëntervaringen
Marlous Scholten vroeggeboorte

Vroeggeboorte: ‘Jens is een vrolijk mannetje en ontwikkelt zich heel goed’



Na een zwangerschap van slechts 30 weken en één dag beviel Marlous Scholten (28) op 9 maart 2017 van Jens. Door een zwangerschapsvergiftiging werd het jongetje tien weken te vroeg geboren. Beiden kenden een moeilijke start, maar kwamen er uiteindelijk goed doorheen.

“Jens is een heel vrolijk en tevreden mannetje”, zegt Marlous. “Hij is nu negen maanden oud en ontwikkelt zich heel goed. Je moet bij hem alleen alles corrigeren naar de uitgerekende datum. Maar dat is heel normaal, niets om ons zorgen over te maken.”

Vertrouwd

Als gespecialiseerd verpleegkundige obstetrie weet Marlous dan ook waar ze over praat. Ze werkt sinds 2009 in Rijnstate en vanaf 2011 in de verloskamers van het ziekenhuis. Het was ook haar grote wens om in die vertrouwde omgeving bij haar eigen collega’s van Jens te bevallen. Maar die wens werd wreed verstoord. Na 26 weken constateerden de artsen in Rijnstate bij Marlous het HELLP-syndroom in combinatie met een pre-eclampsie. ”Ik heb diabetes type 1 en dan is er een verhoogde kans dat je dit krijgt.”

De gevolgen hiervan kunnen voor zowel de moeder als het ongeboren kind levensbedreigend zijn. Het HELLP-syndroom leidt tot een hoge bloeddruk en verstoort alle organen. “Het eerste wat ik dacht, was ‘dan moet ik naar een academisch ziekenhuis en kan ik niet in Rijnstate blijven’”, vertelt Marlous.

Uitstellen bevalling

Dat vermoeden werd snel bevestigd, Marlous ging de volgende middag al naar het Radboudumc in Nijmegen. “Mijn grootste zorg was echter dat Jens veel te vroeg werd geboren. Ik wilde absoluut niet bevallen. Zijn longen waren nog lang niet rijp. Daarvoor moest hij zeker 33 weken blijven zitten. Ik wist bovendien dat als Jens na 33 weken nog niet was geboren we weer terug konden naar Rijnstate.”

Marlous Scholten vroeggeboorte Door een zwangerschapsvergiftiging beviel Marlous Scholten tien weken te vroeg van haar zoontje Jens. Beiden kenden een moeilijke start, maar kwamen er uiteindelijk goed doorheen. Foto VVB Voermans

De artsen en verpleegkundigen in Nijmegen deden er dan ook alles aan om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. De pijnaanvallen bij Marlous werden echter steeds heftiger en meer. De morfine moest die pijn zoveel mogelijk onderdrukken. Om de longen van de baby langer te laten rijpen, kreeg ze bij 27 en 29 weken bovendien twee spuiten. Op die manier werd haar kind zo goed mogelijk voorbereid op de bevalling.

“Toen ik 30 weken zwanger was, hebben we dat gevierd met tompoezen”, weet Marlous nog. “Al was het streven nog steeds om de zwangerschap tot minstens 33 weken te rekken.” Maar dat liep anders. “Diezelfde avond voelde ik Jens niet meer. Volgens de artsen klonk het hartje goed, maar het voelde niet lekker. ’s Ochtends vertoonde het hartfilmpje echter een vreemd patroon. Ik kreeg bovendien weer een heftige pijnaanval.”

Geboorte Jens

Daarop besloten de artsen te kiezen voor de gezondheid van de moeder en Jens toch te halen. “Het ging allemaal heel snel”, vertelt Marlous. “Ik kreeg een ruggenprik en na tien minuten was hij er al. Hij is om 18.17 uur geboren en werd direct in de couveuse aan de CPAP (therapie die de eigen ademhaling van de baby ondersteunt en stimuleert) gelegd. Gelukkig kende Jens een goede start en mocht hij al na drie uur van de CPAP af en bij me liggen. Het was nog maar een heel klein mensje van slechts 1600 gram.”

Moeder en zoon deden het zo goed dat ze drie dagen na de geboorte al werden overgeplaatst naar Rijnstate. “We waren te goed voor het Radboudumc.” Dat was op een maandag. Op woensdag werd Jens echter heel ziek. Er werd gedacht aan een hersenvliesontsteking. “Dan stort je wereld wel even in”, zegt Marlous. In samenspraak met de artsen van het Radboudumc werd besloten om Jens een ruggenprik en antibiotica te geven en vervolgens 24 uur af te wachten.

“Dat sloeg gelukkig aan en ’s avonds ging het gelukkig al weer beter met Jens. Hij bleek ook geen hersenvliesontsteking te hebben, maar een bloedinfectie. Zijn ademhaling moest echter wel weer worden ondersteund. Hij heeft hiervoor een paar weken aan de CPAP gelegen. Een hele spannende tijd, die een eeuwigheid leek te duren.”

Maar ook hier kwam Jens goed doorheen. Na bijna zeven weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht hij eindelijk naar huis. Er waren geen alarmen meer. “Twee weken later trok hij zelf een keer de sonde eruit. Toen heeft hij echt het licht gezien. Hij doet het sindsdien hartstikke goed.”

Samenwerking Radboudumc

Mede door de ontwikkeling van Jens kijkt Marlous – ondanks alle complicaties - met een positief gevoel terug op de afgelopen periode. “Het verblijf in zowel Rijnstate als het Radboudumc voelde heel veilig en vertrouwd”, vertelt ze. “Ook in Nijmegen, waar de artsen voor mij natuurlijk onbekend waren. Verder is het prettig dat de lijntjes tussen beide ziekenhuizen zo kort zijn. Er is een prima samenwerking, waarbij de zorg voor de moeder en het kind centraal staan.”

Intensieve zorg voor pasgeborenen

Rijnstate is sinds 2002 erkend als enige neonataal post IC-HC centrum van het Radboudumc. Hiermee hebben wij een regionale functie voor kwetsbare pasgeborenen met ernstige enkel- of meervoudige problematiek, al dan niet na een verblijf op een neonatale intensive care in het Radboudumc.

Sluiten

Welke informatie wilt u downloaden?

De pagina die u nu bekijkt, is automatisch aangevinkt om te downloaden. Ziet u hieronder nog meer pagina’s staan? Dan kunt u zelf aanvinken welke pagina’s u wilt toevoegen.

De huidige pagina

Lettergrootte PDF
Deel PDF via: