‘Ik dacht: hier ga ik echt geen jaar blijven wonen’
Waar de regels in de eerste jaren van de zusterflat voor de leerling-zusters heel strikt zijn, wordt het allemaal wat soepeler als in de jaren zeventig ook broeders in het gebouw komen wonen. Ruud Koers (62) is een van hen. Hoewel hij het in het begin niet ziet zitten, kijkt hij toch met een goed gevoel terug: “We hebben heel wat af gefeest op de kamers.”
18 jaar is hij en het is de eerste keer dat hij zijn ouderlijk huis in Arnhem verlaat. Veel mede-leerlingen worden gebracht door hun ouders, maar Ruud Koers arriveert in september 1975 in zijn eentje, op zijn eigen brommer en met een paar spullen. “Ik deed de deur van mijn kamer open en zag alleen een rek en een bed staan. Ik kon wel janken, zo leeg was het. Ik heb meteen rechtsomkeert gemaakt, ben naar de telefoon op de verdieping gelopen en heb mijn moeder gebeld. Ik zei: ‘Hier blijf ik geen jaar zitten’, want het was verplicht om het eerste jaar intern te gaan. ‘Mama, ik wil graag mijn tv en stereootje. Kom je die morgen brengen?’ Dat heeft ze gedaan en uiteindelijk ben ik toch anderhalf jaar gebleven.”
Feesten in 't Keldertje
Aan zijn tijd in de flat houdt hij een aantal goede vrienden en zijn ex-echtgenote over. “We hielpen elkaar met alles. Als iemand moeite had met leren uit het grote anatomieboek, overhoorden we elkaar.” Op donderdagavond was het altijd feesten in het beroemde – of beruchte – Keldertje naast het fietsenhok.
“Daar keek iedereen naar uit. In het begin kwamen er alleen mensen van het Gemeenteziekenhuis, maar later ook van andere ziekenhuizen. We moesten om 0.15 uur binnen zijn, maar ’t Keldertje was nog open tot 1.00 uur. En daarna gingen we nog de stad in, dus moesten we wel weer binnensluipen. Als je al een keer te laat was geweest, ging je de tweede keer via de vijver. Maar dan werd je meestal ook gesnapt met natte kleren.”
Feesten op de kamers
Niet voor niets krijgt de flat de naam ‘hunkerbunker’. “De controle werd steeds wat minder. We gaven meer weerwoord. Het liefst wilden de mentrices dat we beneden in de koffiekamer kwamen zitten, maar later dacht je: toedeloe, ik blijf wel boven. Dan gingen we daar met z’n allen feesten en lagen we met matrasjes bij elkaar op de kamer. Dan kwam om 2.00 uur ’s nachts mentrix Wildeman en die stuurde iedereen als kleine kinderen naar hun eigen kamer.”
Vooruitdenken
Ruud Koers blijft zijn hele leven werken in de zorg. Eerst als verpleegkundige op de IC en Cardiologie, later op de ambulance. Tegenwoordig is hij crisismanager bij de Veiligheidsregio Gelderland-Midden. “Hoewel ik al 20 jaar geen verpleegkundige meer ben, kan ik nog steeds een ECG feilloos lezen. Dat is er ingeramd in die tijd. Ook leerde ik om vooruit te denken. Wat kan er gebeuren met een patiënt en wat doe ik dan? Ik zit niet meer op de inhoud, maar ik gebruik nog steeds de basis die ik toen heb geleerd.”
Niet het mooiste gebouw
Na anderhalf jaar in de flat te hebben gewoond, slaat de leerling-verpleegkundige zijn vleugels uit en vertrekt hij naar een kamer in de stad. “Wie in de flat bleef wonen na een jaar, zagen wij als nerd.” Wat vindt hij ervan dat de flat wordt gesloopt? “Ik vind het prima, heb er geen sentimentele gevoelens over. Ik heb er een mooie tijd gehad, maar het is nou niet bepaald het mooiste gebouw voor de omgeving.”