‘De absentie op vrijdagochtend was groot’
Eric Meijer (60) kent de zusterflat uit een tijd waarin het al normaal is dat er zusters én broeders gehuisvest zijn en de regels een stuk soepeler zijn dan in het begin. In 1977 betrekt hij een kamer op de 11e etage. “Veel van mijn herinneringen zijn vooral gekoppeld aan de stapavond op donderdag.”
Eric Meijer trok op zijn 18e naar Arnhem voor de opleiding tot verpleegkundige. “Ik heb bewust voor een in-service opleiding gekozen in een ziekenhuis. Ik was bij de HBO-V in Leusden gaan kijken, maar vond het daar te vrijgevochten. Overigens was het Gemeenteziekenhuis ook best vrij. Er was weinig hiërarchie voor die tijd en dat was prettig.”
De flat als logeerplaats
Het eerste jaar van zijn opleiding is hij veel in de flat te vinden. “In het begin had ik geen auto en was ik veel aan Arnhem gebonden. Daarna werd de flat meer een logeerplaats en pendelde ik tussen Arnhem, mijn vriendin die in Enschede woonde en mijn ouders in Gaanderen. Ook was ik fanatiek basketballer. Ik trainde twee keer per week en had een keer per week een wedstrijd. Waar eerdere leerjaren samen veel lol hadden in de flat, was dat bij ons minder omdat het niet meer verplicht was in de flat te wonen. De helft van mijn leerjaar woonde ergens anders.”
Donderdagavond stapavond
Toch heeft Eric Meijer goede herinneringen aan de tijd in de flat, vooral aan de donderdagavond. “We gingen dan naar ’t Keldertje op het ziekenhuisterrein, waar je nog heerlijk een biertje kon drinken voor 1 gulden. De drank vloeide er daardoor rijkelijk, waardoor je je vrijwel meteen afvroeg of je wel om middernacht binnen zou zijn in de flat. Aanbellen in beschonken toestand werd je door mentrix Peters bepaald niet in dank afgenomen, dus dat probeerde je ten allen tijde te voorkomen.” Om binnen te komen maakte hij daarom gebruik van een beproefde methode: zwemmen door de vijver die rondom de ingang lag. “Er zat een glaswand tot in het water, maar met enige handigheid kon je er onderdoor duiken.”
Natte sporen wissen
Eenmaal binnen dient zich het volgende probleem aan: “Om ernstige reprimandes te voorkomen, moest je de natte sporen zo veel mogelijk zien te wissen. Dat was best een klus voor elf verdiepingen. Een keer werd ik wakker met een stapel natte kleren naast mijn bed en vroeg ik me af of ik wel had schoongemaakt, maar toen was ik niet verder gekomen dan de tiende en negende verdieping.” Op vrijdagochtend les volgen op het Moormann-instituut bleek vaak een te grote opgave. “De absentie op vrijdagochtend vanuit het Gemeenteziekenhuis was meestal groot.”
Afscheid van de flat
Na zijn opleiding ging de oud-bewoner eerst als verpleegkundige en al vrij snel als afdelingshoofd aan de slag in het Sint Jozefziekenhuis in Doetinchem. Later deed hij een master in de gezondheidswetenschappen en werkte hij aan ziekenhuisbrede projecten. “Voor overleg was ik eerder dit jaar nog in de flat. Momenteel ben ik functionaris gegevensbescherming bij Santiz, de overkoepelende fusieorganisatie van de ziekenhuizen in Doetinchem en Winterswijk. Het was leuk om nog even binnen te kunnen kijken. De jaren in de flat waren een gouden tijd, maar ik kan me goed voorstellen dat de flat gesloopt wordt. Het is nu niet bepaald een wonderschoon gebouw.”
Foto flat bovenin: Anita van Huet