Daan is spermadonor: ‘Er is een groot tekort aan donorzaad, en het is voor mij een kleine moeite om hier wat aan te doen’

Daan is getrouwd, maar zijn vrouw had geen kinderwens. Daan zelf had die wens vroeger wel, samen zijn ze tot de beslissing gekomen om niet aan kinderen te beginnen. “En achteraf ben ik daar ook blij om”, geeft hij toe. “Mijn zus heeft drie kinderen, en die komen vaak spelen en blijven logeren. Dat vind ik heel leuk. We hebben alleen de lusten, en niet de lasten: als ze heel vervelend worden, gaan ze gewoon weer terug naar huis”, lacht hij.

Geen verwachtingen

Het donor-worden staat verder ook helemaal los van die vroegere kinderwens. “Voor mij gaat het om het helpen van een koppel of een alleengaande moeder die een kind wil en waarbij dat niet lukt – en that’s it. Ik verwacht er verder ook niets van”, zegt Daan. “Ik verwacht hier geen kinderen mee te krijgen, en ik verwacht eerlijk gezegd ook niet dat ik ze ga zien. Over een jaar of zestien mogen ze mijn persoonsgegevens opvragen en kan er dus een verzoek komen voor contact. Natuurlijk sta ik er dan voor open om antwoord te geven op de vragen die ze misschien hebben.”

Of hij benieuwd is naar wie er tegen die tijd contact zou zoeken? “Nee, helemaal niet. Ik ben dol op kleine kinderen, dus dan zou ik eerder benieuwd zijn naar hoe ze eruit hebben gezien als baby’tje”, lacht hij. “En dan nog: het is dan niet mijn kind. Ik vind dat hoe een kind gevormd wordt door de omgeving en opvoeding, maakt wie een kind is. En niet wie de moeder zwanger heeft gemaakt. Voor mij is dat niet de definitie van een vader.”

Bijna afgerond

Daan noemt het donor-zijn een kleine moeite, maar weet inmiddels ook dat je niet zomaar donor kunt worden. “Eerst moet je door de zogenaamde molen, om te controleren of je überhaupt geschikt bent om donor te worden. Daarbij vallen veel kandidaten af: van alle mannen die zich al aanmelden om donor te worden, is de kwaliteit van het sperma niet altijd hoog genoeg, waardoor de tekorten nog groter zijn.”

Om te doneren komt Daan eens in de twee weken naar het ziekenhuis. Inmiddels loopt het traject voor Daan op zijn eind. Dat houdt in dat het maximaal aantal rietjes is bereikt. Hoe lang zo’n traject duurt, verschilt per persoon. Bij Daan duurde het iets langer dan een jaar – en dat valt hem alleszins mee. “Ik was zelf uitgegaan van drie jaar, maar na dik een jaar is het traject al bijna afgerond.”

Zo relaxed als Daan is in het donor-zijn, zo open is hij er ook over naar anderen. Daan: “Op mijn werk weten ze het, vrienden en familie ook. Soms wordt er ook wel lacherig over gedaan, hoor. In mijn ogen zijn dat close-minded people. Zij zien dat gewoon anders dan dat ik het zie. En ze hebben ook nooit stilgestaan bij dat grote tekort. Niemand lijkt te weten dat dat speelt. Dus ik kan me ook wel voorstellen dat dat een van de redenen is dat er te weinig animo voor is. Omdat mensen het gewoon niet weten. Als ik ze vertel wat de reden is, dus niet alleen het aantal donoren maar ook dat het zaad ingevroren wordt en daarna nog steeds goed moet zijn, en dat daar het grootste gedeelte afvalt, dan snappen ze het iets beter. Maar daar is veel onwetendheid over.”

* Omdat alleen de kinderen van een donor de echte persoonsgegevens mogen opvragen zodra zij 16 jaar zijn, is de naam van de donor gefingeerd.