Dicht bij de patiënt
Vandaag bezoek ik een 87-jarige patiënt die is opgenomen met het coronavirus. Daarnaast heeft hij te maken met geheugenproblemen waardoor hij ‘s nachts vaak aan het spoken is. Mijn collega’s van de corona-afdeling hebben gevraagd om met hem te komen praten en te kijken hoe ik het verpleegkundig team kan ondersteunen. Natuurlijk wil ik en doe ik dat graag.
Ik ga de kamer van de patiënt binnen en ga met hem in gesprek. Ik leg hem uit waarom hij niet van zijn kamer af mag. Hij begrijpt het. Al pratende, leer ik dat de man een ras-Arnhemmer is, altijd in de stad heeft gewoond, nooit getrouwd is geweest en geen kinderen heeft. Hij vertelt dat naar mate hij ouder werd, zijn sociale kring steeds kleiner werd. Er is een kennis die af en toe nog contact met hem heeft, maar verder heeft hij niemand. Hij geeft aan dat hij graag met zijn voornaam wordt aangesproken, liefst op een ‘ouwe-jongens-krentenbroodmanier’. Het is een fijn gesprek.
Als ik op opnieuw op de corona-afdeling kom om de patiënt te bezoeken, zie ik mijn collega’s druk in weer met patiënten, met het aan- en uittrekken van beschermende kleding en maskers, met overleggen. Poeh, ik ben blij dat ik dit niet elke dag hoef te doen. Met de verpleegkundige overleg ik waar de patiënt tegenaan loopt en wat er goed gaat. Ze vertelt dat ze al dagen de kennis probeert te bereiken, maar helaas zonder succes.
Als ik op zijn kamer kom, ligt hij in bed. Hij is wakker en ik zie dat hij een vies shirt aan heeft. De kamer is leeg, steriel. Hoe zou ik mij voelen als ik hier zou liggen? Ik ga met hem in gesprek. Hij vertelt over het kroegje waar hij vroeger graag kwam, over zijn jeugd, wat voor een eten hij lekker vindt. We hebben opnieuw een fijn gesprek en het lukt mij om hem uit bed te halen.
Ik besluit om een aantal plaatjes van Arnhem te printen en ook van het kroegje waar hij zo graag kwam. Ik zorg voor schone leenkleding van de afdeling en de vijfde chocoladeletter die ik heb gekregen, deel ik graag met hem. Ook vraag ik of onze activiteitenbegeleidster hem kan bezoeken, zodat hij toch wat mensen om zich heen heeft. Dat aanbod neemt hij graag aan.
Als ik terugloop naar mijn eigen afdeling denk ik aan de patiënt en aan mijn collega’s van de corona-afdeling. Hopelijk heb ik hen een beetje kunnen ontlasten. Maar het allermeeste hoop ik de man een comfortabeler gevoel te hebben geven.
Esther Burgers
Verpleegkundig specialist AGZ, polikliniek Geriatrie
Welke informatie wilt u downloaden?
De pagina die u nu bekijkt, is automatisch aangevinkt om te downloaden. Ziet u hieronder nog meer pagina’s staan? Dan kunt u zelf aanvinken welke pagina’s u wilt toevoegen.