Hoogleraren

Hersenschade door zuurstoftekort na een hartstilstand of herseninfarct. Hoe kunnen we meten hoe ernstig die schade is en hoe moeten we patiënten behandelen om hersenherstel zoveel mogelijk te bevorderen? Dit is het terrein van Jeannette Hofmeijer, neuroloog in Rijnstate en hoogleraar translationele neurofysiologie aan de Universiteit Twente. "Ik geloof dat nauwe samenwerking tussen laboratorium-onderzoekers en arts-onderzoekers de kans op zinvolle nieuwe ontdekkingen vergroot." 

Nucleaire geneeskunde is een relatief jonge tak van sport in de medische wereld. Het vakgebied is nog steeds in ontwikkeling. Wim Oyen werkt als nucleair geneeskundige in Rijnstate en is als hoogleraar verbonden aan de Humanitas Universiteit in Milaan en de Radboud Universiteit in Nijmegen. “Het is mooi dat Rijnstate vaak ‘early adoptor’ wil zijn voor nieuwe behandelingen.”

Als vaatchirurg behandelt Michel Reijnen patiënten met vaatziekten. In 2018 is hij begonnen als hoogleraar aan de Universiteit Twente, waar hij stagiairs en promovendi begeleidt, onder andere van de opleiding technische geneeskunde. Ook is hij verbonden aan de Multi-Modality Medical Imaging groep van het TechMed Center van deze universiteit. “Wetenschap is een belangrijk onderdeel van mijn werk geworden.”

Hoogleraar en klinisch epidemioloog Carine Doggen is sinds 2018 voor de helft van haar tijd verbonden aan Rijnstate. Daarvoor werkt zij onder andere op de afdeling Klinische Epidemiologie in Leiden en bij Sanquin in Nijmegen. Haar vakgebied: het onderzoeken van nieuwe technologieën en innovaties in de zorg, met gebruikmaking van grote databestanden (Data-Driven Health Services Research). De focus ligt op de transformatie van zorg uit het ziekenhuis naar thuis (hospital@home).

Vitalys, kliniek tegen overgewicht is een onderdeel van Rijnstate. Eric Hazebroek is bariatrisch chirurg in Rijnstate en opereert patiënten die bij Vitalys een traject volgen voor een maagverkleinende operatie. Ook is hij buitengewoon hoogleraar in Wageningen. ‘Obesitas wordt steeds meer gezien als een chronische aandoening.’