Leven, daar gaat het om

Hij en ik zijn beide bijna 60 jaar, zie ik in zijn patiëntendossier. De longarts heeft hem naar ons doorverwezen voor extra ondersteuning en advies. Ik vraag naar zijn grootste klacht; dat is het steeds zo benauwd voelen. Samen brengen we zijn situatie verder in kaart. Hij vindt het erg naar voor zijn vrouw, hij kan niet veel meer “en zij heeft reuma. Gelukkig springen de kinderen regelmatig bij.” Samen hebben ze het gehad over hoe het nu moet als hij nog zieker wordt. Hij denkt na over een hospice.

Opeens vraagt hij mij of ik dit werk de hele dag doe? Enigszins verbaasd reageer ik: “Ja, hoezo?” Hij zegt direct er overheen: “Dat lijkt mij een dooie boel.” Zijn vrouw kijkt verschrikt naar mij… en ik begin hard te lachen, zie er de humor van in. Ik antwoord: “Maar we spreken met elkaar nog steeds over het leven, ook al is dat minder florissant dan u zou wensen. U vertelde zojuist nog wie in uw leven belangrijk voor u zijn.” Hij blijft even stil. “Ja, dat is zo, ik leef en hoop dat nog even te blijven doen; ik kan ze nog niet missen.” Hij kijkt naar haar en pinkt een traan weg. Aan het eind van het consult pas ik zijn medicatie aan, zodat hij minder last van zijn benauwdheid zal hebben. Bij de deur geeft hij een ferme handdruk en bedankt voor het openhartige gesprek. Ik bedank hem voor zijn openheid. Zij knikt vriendelijk en samen lopen zij stevig gearmd de gang in.

Jacques Voskuilen, verpleegkundig specialist ondersteunende en palliatieve zorg