Haar overleden kindje
Ze kwam met haar tweeëndertigjarige dochter naar Moscowa. Haar jongste dochter overleed eenendertig jaar geleden na de geboorte; ze heeft ’n half uur geleefd. Voor de andere kinderen, haar zoon die toen vier was en haar dochter die nu bij haar is, was er altijd bij hun moeder het verdriet om hun overleden zusje. Nu is ze zelf ernstig ziek en is ze aan het terugkijken op haar leven.
Het afscheid van haar overleden kind was niet af. Hoe ging dat dertig jaar geleden? Alleen een polaroidfoto, dat is alles. Geen afdrukjes van de voetjes en de handjes, geen graf, niks. Natuurlijk is ze verder gegaan met haar leven, maar ze heeft het verlies altijd bij zich gedragen. Nu ze zelf al ’n tijd ziek is, is ze er heel erg mee bezig. Haar dochter heeft geld ingezameld bij familie en vrienden en nu zijn ze samen op Moscowa (begraafplaats en crematorium in Arnhem). Ze hadden gehoord van de vlinderrots, een laatste rustplaats voor kindjes.
Ze komen vragen of er voor haar kind een gedenkplek mag zijn. Ze willen graag een vlinder uitkiezen voor op de rots. "Ja, natuurlijk", zeiden ze op Moscowa. "Morgenochtend is er een herdenkingsdienst en wordt de as uitgestrooid van de kindjes die in Rijnstate zijn overleden, misschien wilt u daarbij zijn. De as wordt uitgestrooid bij de vlinderrots en dan kunt u meteen een vlinder uitkiezen." Ze wilde er graag bij zijn. Ook haar kind was in Rijnstate geboren en gestorven.
Daar kwam ze, aan de arm van haar dochter. Het was te zien dat ze ziek was, maar ze straalde uit dat ze hier wilde zijn, dat ze dit moest doen. Met de jonge ouders die eveneens een kind verloren hadden, herdachten we hun overleden kinderen. Iedere ouder stak een kaars aan en noemde de naam van hun kind. Vanuit de zaal gingen we met de schaal met de as op weg naar de vlinderrots. Ieder nam het kaarsje voor hun kind mee. Voor haar stond een golfkarretje klaar, want dat hele eind kon ze niet meer lopen.
De vlinderrots staat onder drie eeuwenoude beukenbomen. Hier vinden de overleden kinderen hun laatste rustplaats. Hier strooiden we de as uit en zetten de kaarsjes erbij. Wie het wil, kan een vlinder laten plaatsen op de rots. We zeggen dan altijd dat het een plek is waar je, als je wilt, altijd even terug kunt komen. Of je neemt het mee in je hart, maar je weet dat jouw kindje daar mag rusten. Drie keer per jaar wordt zo afscheid genomen van de kindjes die in Rijnstate zijn overleden en van wie de ouders geen eigen begrafenis of crematie wensen. Iedere keer merken we hoe belangrijk dit afscheid is, maar nooit eerder was het zo intens.
Toen we uit elkaar gingen zei ze tegen de jonge vrouwen dat ze het zo fijn voor hen vond, dat ze afscheid konden nemen van hun kindje. De jonge vrouwen waren hiervan zichtbaar onder de indruk.
Later, terug in de warme kamer, hebben zij en haar dochter een vlinder uitgezocht.
"Nu is het goed", zei ze, "nu heeft ze een plek."
Gabriëlle Gies, geestelijk verzorger
Deze blog is gepubliceerd met toestemming van de mevrouw over wie deze blog gaat.
Welke informatie wilt u downloaden?
De pagina die u nu bekijkt, is automatisch aangevinkt om te downloaden. Ziet u hieronder nog meer pagina’s staan? Dan kunt u zelf aanvinken welke pagina’s u wilt toevoegen.