Bubbels
Tijdens de grote visite hadden wij (zorgverleners) het over de grote verschillen in de beleving van ziekte en zorg die er tussen zorgverleners en patiënten kunnen bestaan. Onze logica is niet altijd die van onze patiënten en dat hebben we niet altijd in de gaten. Daardoor snappen patiënten niet altijd wat wij vertellen en voorstellen. Een van onze jonge collega's zei: "Dat komt omdat jij in een hele andere bubbel leeft dan de meeste van jouw patiënten".
Ik had er tot dan nog nooit van gehoord dat je in een 'bubbel' kunt leven. Maar ik snapte direct wat ze bedoelde. En ze had heel erg gelijk. Wij artsen en andere zorgverleners leven in onze eigen bubbel, met onze eigen manier van leven, onze opvoeding, onze humor, onze logica, onze idealen, normen, omgangsvormen, muziek, boeken, gesprekken, vrije tijdbesteding en ga zo maar door. En vanuit mijn comfortabele bubbel kijk ik door de gekleurde wand heen naar andere mensen, oordeel ik of (nog erger) veroordeel ik en (nog heel veel erger) discrimineer ik soms.
Luikje
Laatst had ik tijdens een dienst een slechtnieuwsgesprek met een mevrouw van buitenlandse afkomst. We hadden met elkaar besloten tot palliatieve sedatie, waardoor zij in haar laatste fase niet meer bij bewustzijn zou zijn. Twee uur later stond de gang voor haar kamer vol met zeker vijftig familieleden, die elkaar omarmden, troostten, vrolijk begroetten, huilden, ondersteunden, maar ook lachten en opgewekt praatten. Ik kwam langs in mijn haastige doktersspoed en keek met mijn 'ik-ben-erg-belangrijk-en-heel-druk'-blik vanuit mijn bubbel naar deze familie. Direct voelde ik irritatie: wat moet dat met al dat lawaaiige gedoe in die gang van ons ziekenhuis op zondagmiddag! Ik wilde knorrig zeggen dat ze wel een beetje rustig moesten doen, want het is toevallig wel een ziekenhuis - maar wachtte even. Ik opende een luikje in mijn bubbel. Toen zag ik pas goed wat er gebeurde.
Deze vijftig mensen, die verspreid over het land woonden, hadden op die zondagmiddag spontaan alles uit hun handen laten vallen, waren in de auto gesprongen en hadden vaak vele kilometers gereden om afscheid te nemen van hun geliefde moeder, tante of oma. Ze waren daar om elkaar te steunen, om bij elkaar te zijn, om lief te zijn en om familie te zijn. In plaats van een knorrige opmerking te plaatsen, besefte ik hoe fantastisch mooi dat eigenlijk is. Ik groette hen vriendelijk en werd even vriendelijk begroet. Tevreden met de wereld liep ik weer verder. Ik besloot om vaker een luikje in mijn bubbel te openen, voordat ik oordeel of knorrige dingen zeg.
De schoonheid van verschillen
Het leuke van werken in een ziekenhuis is dat je (als je je daarvoor open stelt) heel veel mooie mensen en schitterende bubbels kunt zien. Verschillen zijn vaak prachtig en leerzaam. Je moet er alleen even tijd voor nemen om er naar te kijken voordat je de schoonheid ervan ziet. We zijn ons vaak bewust van verschillen als iets negatiefs en als we niet oppassen zitten we elkaar comfortabel vanuit onze bubbels te beoordelen, te veroordelen en te discrimineren, in plaats van elkaar te ontmoeten. Dat laatste is natuurlijk veel leuker en gezonder.
Menno Kooistra, internist
Welke informatie wilt u downloaden?
De pagina die u nu bekijkt, is automatisch aangevinkt om te downloaden. Ziet u hieronder nog meer pagina’s staan? Dan kunt u zelf aanvinken welke pagina’s u wilt toevoegen.